1. บุคคลผู้เป็นสุขคือผู้ไม่ดำเนินตาม
คำแนะนำของคนอธรรม
ไม่ยืนอยู่ในทางของคนบาป
ไม่นั่งอยู่ในที่นั่งของคนชอบเยาะเย้ย

**แต่ความปิติยินดีของผู้นั้น
อยู่ในธรรมบัญญัติ ของพระยาเวห์
เขาใคร่ครวญทั้งกลางวันและกลางคืน
เขาเป็นเหมือนต้นไม้ ที่ปลูกไว้ริมธารน้ำ
ซึ่งเกิดผลตามฤดูกาลและใบก็ไม่แห้งเหี่ยว
ทุกอย่างที่เขาทำก็จำเริญขึ้น

2. คนอธรรมไม่เป็นเช่นนั้น
แต่เป็นเหมือนแกลบ
ซึ่งลมพัดพากระจายไป
ฉะนั้นคนบาปอธรรมจะไม่ได้ยืนชุมนุม
สรรเสริญร่วมกันกับพี่น้อง